hee lieve lezers,
het is jullie waarschijnlijk wel opgevallen dat ik al lang niets meer heb geblogd. Dat heeft een reden: ik heb namelijk een ziekte en die ziekte is anorexia. Ik heb in november een tijdje in het ziekenhuis gelegen (5,5 week) omdat het toen even niet zo goed met me ging. 24 december ben ik uit het ziekenhuis ontslagen en ondertussen sta ik onder behandeling bij het Rintveld. Het gaat nu wel de goede kant op.
Maar wat ik eigenlijk even duidelijk wil maken is dat anorexia niet alleen maar over eten gaat. Het gaat niet alleen maar over lijnen en super dun worden. Er zit nog heel veel psychisch gedoe achter. Ja natuurlijk is het wel je doel om superdun te worden maar niet om anorexia te krijgen, want dat wil niemand. Het is niet je doel om bijvoorbeeld haaruitval, blauwe handen en voeten, supermoe, brosse nagels, afgesloten van de wereld om je heen of geen vrijheid meer te hebben. Want dat zijn een paar gevolgen of zelfs een nog erger gevolg dat je dood gaat. Gewoon omdat je lichaam zo uitgehongerd is dat ze het niet meer aan kan en dat je ondertussen al je spieren hebt opgegeten. Omdat je lichaam te weinig voedingsstoffen heeft. En dus uiteindelijk ook je hart.
Sommige mensen zullen wel denken: O, gewoon weer eten en dan ben je er van af. Maar dat is niet zo. Was het maar zo dan was het zoveel makkelijker. Maar nee, je moet over heel veel angsten heen die je nu hebt gecreëerd. En ook om weer aan te komen naar een gezond gewicht is een hel. De angst om weer op de weegschaal te staan en dan ziet dat je bent aangekomen is vreselijk. En ook nog het eten dat je weer moet eten. Het is zoveel dat je hele dagen vol zit en je mag ook niet bewegen, want je MOET aankomen.
Even een voorbeeldje hoe het voelt om dan weer te moeten eten. Want eten is voor jou zegmaar een "vijand" geworden en veel mensen begrijpen dat niet hoe het is om weerstand te hebben tegen eten. Maar het voorbeeld dus: pak eens een wc borstel aan het vieze gedeelte vast met een hand. En ga dan eens met die hand iets eten. Wedden dat je het nu niet wil eten. Zo voelt het een beetje om weerstand tegen eten te hebben. Het voelt natuurlijk niet helemaal hetzelfde maar wel een beetje.
Anorexia is niet zomaar iets oppervlakkigs wat je jezelf aanpraat. Het is echt een echte ziekte waar mensen aan dood gaan. Het is de dodelijkste psychische ziekte. En het genezingsproces duurt minstens 3 jaar, Minstens. Dus je kunt niet zeggen dat het iets is dat vriendinnen elkaar aanpraten ofso.
Anorexia is gewoon een beetje een onbegrepen ziekte. Er heerst een taboe op Maar tegenwoordig wordt dat al steeds minder. Mensen beginnen er meer begrip voor te krijgen en dat komt o.a door tvprogramma's als "tot op het bot".
Ik schrijf deze blog niet om zielig te doen ofso, Want dat is iets wat ik helemaal niet wil. Maar juist om mensen te laten zien dat anorexia niet zomaar iets oppervlakkigs is (zeg is het weer). En misschien ook voor meisjes die aan het lijnen zijn en waar anorexia zich aan het ontwikkelen is, om die te behoeden. Want het is een klote ziekte en het is iets wat ik niemand zou toewensen.
xxxjes kyra
bron foto's
www.proud2bme.nl
p.s. ik zou eigenlijk nog veel meer willen vertellen maar dat komt later wel
